Enginn veit hvað átt hefur fyrr en misst hefur

Náttúra Íslands er dýrmæt auðlind sem margir Íslendingar taka ekki eftir og telja sjálfgefna. Sannast sagna dettur manni enn í hug að fólk lifi eftir gamla orðtækinu sem segir ,,Lengi tekur sjórinn við“ eða það notar strútsaðferðina að stinga höfðinu í sandinn og sjá hvort ruslið og mengunin sem það skilur eftir sig hverfi ekki bara af sjálfu sér. En það gerist bara ekki. Við þurfum sjálf að hafa fyrir því að hreinsa upp eftir okkur skítinn og koma í veg fyrir að hann verði til, annars getum við staðið frammi fyrir því einn daginn að við eigum ekki lengur ómengað vatn, loft, land og sjó. Þá verð ég kannski komin undir græna torfu, en vil ég láta afkomendur mína hirða upp eftir mig skítinn og þurfa að neyta mengaðra matvæla? Svarið mitt er nei. Hvert er svarið þitt? Má bjóða þér ákvæði um sjálfbærni í nýrri stjórnarskrá?